Może przez to, że nie o końca wiedziałam przed obejrzeniem filmu czym jest "amerykański sen", nie obejrzałam go z takim oczekiwaniem.
Dla mnie jest to genialnie przedstawiony obraz traumy przekazywanej z pokolenia na pokolenie. Nawet w pewnym momencie filmu Lindsay powiedziała bratu, że musi wybaczyć matce, żeby iść dalej (przepracować traumę, aby żyć normalnie i nie przekazać jej dzieciom) . Bev nie potrafiła tego zrobić, cały czas czuła się pokrzywdzonym dzieckiem (np scena w której zabroniła córce mówić, że jest jej ciężko po stracie dziadka, ponieważ to był jej ojciec; cały czas potrzebowała, czy raczej żądała opieki/uwagi/oparcia; nie mogła zapomnieć o krzywdzie wyrządzonej jej w dzieciństwie). Skutkiem było traumatyzowanie własnych dzieci.
Według mnie zwycięsko wyszły z tej sytuacji dwie osoby : J.D i Lindsay. Pomimo tego, że ona nie poszła na studia, udało jej się pójść swoją drogą i nie chować urazy.
Jeśli miałabym się spodziewać filmu "od zera do milionera" to na pewno są lepsze, bo to był moim zdaniem wątek poboczny.